Dakloze mensen vormen een heel heterogene groep. Hun persoonlijkheden en karakters verschillen onderling sterk, net als in de hele bevolking.

Sommigen zijn schuchter, in zichzelf gekeerd, beleefd, vriendelijk, grappig, discreet, terwijl anderen zich soms buitensporig gedragen, onsamenhangend, wat vreemd overkomt en zelfs bedreigend. De oorzaak ligt voornamelijk in de toestand waarin ze leven, in hun fysieke of mentale gezondheidstoestand en in hun leven op straat. Dat laatste is bijzonder zwaar en vol gevaren. 50% van dakloze mensen zeggen dat ze al eens zijn aangevallen en niet alleen door andere daklozen. Patiënten vertellen ons dat avonden waarop wedstrijden of festiviteiten plaatsvinden, het riskantst zijn.

Ze slapen ook heel kort, gemiddeld 4 uur per nacht, met tussenpozen van 10 minuten. Ze moeten constant op hun hoede zijn om niet bestolen te worden. Bovendien voeden alcohol en mentale gezondheidsproblemen hun wantrouwen (of zelf paranoïa) ten opzichte van voorbijgangers en zelfs veldwerkers.

Om al die redenen kunnen sommige dakloze personen aggressief overkomen, zelfs als ze in de meeste gevallen volkomen ongevaarlijk zijn.

Bij sommige ontmoetingen lopen we tegen afwijzingen of woedeuitbarstingen aan omdat we niet op het juiste moment zijn gekomen. We accepteren dat die mensen hun gevoelens uiten en stellen dan voor later terug te komen.

In ons werk kunnen we de nodige tijd aan de mensen besteden en flexibel handelen. Zo kunnen we ons aan hen aanpassen, hun ritme respecteren en goed luisteren naar wat ze nodig hebben.